Η φράση της έμεινε μισοτελειωμένη, δεν άργησε να καταλάβει τι ήταν εκείνο που την είχε παγώσει. Μπροστά στο σπίτι με τις ξαπλωστρες ήταν ένα ασθενοφόρο και ένα περιπολικό. «Ο μαθητής !» ψέλλισε . «Ίσως όχι, πάμε να δούμε τα κρεβατια», είπε το κορίτσι, που είχε το ίδιο κακό προαίσθημα αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. «Στάσου!» τη συγκράτησε. «Λες να είναι τυχαία το περιπολικό εκεί; Δε σκέφτεσαι ό,τι κι εγώ;» «Λες να τον… Ω Θεέ μου! Τα επιπλα μπανιου έφτασαν λοιπόν κι-εδώ;» «Από τα φαινόμενα, μάλλον ναι. Δε θέλω να το ρισκάρω Όχι τώρα. Δεν είναι ώρα για μπλεξίματα με την αστυνομία. Είμαι ξένος και θα με περάσουν από κόσκινο. Η έρευνα για τα επιπλα θα πάει περίπατο. Και οι πελάτες βρίσκονται ήδη εδώ. Πάμε στο σπίτι. Θα πάρουμε από κει τηλέφωνο και βλέπουμε για τα σαλονια». Κατάλαβε ότι ο φίλος της είχε δίκιο και συγκατένευσε. Όταν έφτασαν στο σπίτι ανέλαβε η ίδια να πάρει τηλέφωνο. Το άφησε να χτυπήσει πολλές φορές, αλλά μάταια.
