Όλα τα έπιπλα κατοικίας που μπορούσαν να συνεπάρουν όσα θηλυκά τρελαίνονταν να επιστρέφουν στο φαντασιακό πρώτο τους κρεβάτι, ήταν εντελώς ακατάλληλα γι’ αυτή την ασυνήθιστη καρέκλα. Τα ρολόγια τους παρέμεναν ασύγχρονα. Στον απέναντι τοίχο υπήρχε μια τεράστια κουρτίνα από υπέροχο ύφασμα. Ήταν ίσως ο ιδανικός, ο τέλειος αθλητής στο κρεβάτι. Μα η σύνθεση τοίχου ήταν διαφορετική. Ο καθένας επιθυμούσε το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που του πρόσφερε ο άλλος. Κι όμως, δε θα του ζητούσε ποτέ ν’ αλλάξει τον τρόπο και το ρυθμό του. Όταν ο ξυλουργός τέλειωσε, θα ‘πεσε δίπλα και θα αποκοιμήθηκε. Ύστερα από λίγο εκείνη, ξεγλίστρησε αθόρυβα, πέρασε αλαφροπάτητη ίδια αερικό που ασήμίζε στο σκοτεινό διάδρομο δίπλα στην βιβλιοθήκη, λες και περίμενε κάποιον άλλο μέσα στη νύχτα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Εκεί τώρα στον καναπέ, με την πλάτη στον τοίχο, λιάζεται στο φεγγάρι καθώς η γάτα το απομεσήμερο και με τα μακριά, νευρώδη της δάχτυλα ξεναγεί τις πιο απαιτητικές αχτίδες του στο ολόγυμνο κορμί της, παντού, πάνω και κάτω, πρώτα στο λαιμό, μετά εκεί που φύτρωναν δυο μεγάλα υπέροχα σχέδια.
