Archives 2015

Ο πρωινός ή­λιος στο δωμάτιο της πλήγωνε τα μάτια. Πότε πότε έριχνε νευρικές ματιές στο ρολόι της επάνω στο κομοδίνο και δεν ήξερες αν ποθούσε να τρέ­ξουν γρηγορότερα ή να καθυστερήσουν οι λεπτοδείχτες του. Εκείνος τους έβλεπε να τρέχουν με την ταχύτητα του αεροπλάνου, ήθελε να σταματήσει το χρόνο, κάτι να κάνει, κάτι να πει, μα μια δύναμη αδράνειας τον εί­χε καταπιεί. Στεκόταν ακίνητος σε ωραίο κάθισμα.
Όσο πλησίαζε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Ελ­ληνικού, τόσο οι ζωές τους ξεμάκραιναν. Είκοσι λεπτά αργότερα, ενώ προχωρούσαν αμίλητοι στην αίθουσα α­φίξεων, τα χέρια τους σφίχτηκαν κι ύστερα γλίστρησαν και χώρισαν. Καθώς απομακρυνόταν και η μορφή της χανόταν μες στους βιαστικούς επιβάτες, γύρισε ελαφρά το κεφάλι, όπως τότε στην Μπρόντγουεϊ, και του ‘στεί­λε ένα συνεσταλμένο χαμόγελο, ανάμικτο με παράπονο και προσδοκία για το νέο κρεβάτι.
ελαστικότητα και το άνετο σπίτι μου μεταμορφώνεται, σαν να ‘ταν από πλαστελίνη, σ’ εκείνο το φτωχό, άδειο φοιτητικό διαμέρισμα του ’70, όπως κάποιος τοπολόγος μπορεί να μετασχηματίσει ένα τετράγωνο σε κύκλο, τον κύκλο σε καναπέ, τον καναπέ σε κρεβάτι!

Ήθελε να της πει να περάσουμε μαζί μία  νύχτα στο πολύ ωραίο και άνετο κρεβάτι της, αλλά το στόμα του έμεινε σφαλιστό.
Θα ανέβω στην κρεβατοκάμαρα να φρεσκαριστώ λίγο, ίσως αργότερα κατέβω για δείπνο στο δρύινο τραπέζι, διέκοψε εκείνη την αμηχανία τους κι αυτός στο βλέμμα της μπορούσε να διακρίνει αβέ­βαιες τις προσδοκίες της.
Πάμε για θαλασσινά στα άνετα τραπέζια στο Μικρολίμανο, νόμιζε ότι το είπε, μα το άκουσε μόνο ο ίδιος, το ‘χε διαβάσει μάλ­λον κι αυτό σε μυθιστόρημα, ξαπλωμένος στο τέλειο γωνιακό καναπέ Sanfos
Στο ασανσέρ, μες στη σιωπή, ο ένας μετρούσε τις ανάσες του άλλου. Κοίταζαν μπροστά, δεν έριχναν μήτε μια λοξή ματιά μεταξύ τους μέσα από τους μεγάλους καθρέφτες, κάτι περίμενε ο ένας απ’ τον άλλο, όμως κανείς δεν έπαιρνε πρωτοβουλία. Όταν έφτασαν στο δέ­κατο, μόλις εκείνη γύρισε να τον καληνυχτίσει, προ­σπάθησε να της φωνάξει πάμε σε κάτι κλασικό, για δείπνο στο Ριτζ ή σε ένα θέατρο, αλλά απόμεινε με το στό­μα ανοιχτό καθώς έκλειναν οι πτυσσόμενες πόρτες.
Περπατούσε στον αυτοκρατορικό διάδρομο πέρασε μπροστά από ένα πολύ ωραίο έπιπλο εισόδου, τρεις ο­ρόφους πιο πάνω, και ψιθύριζε υπερήφανος για την αυ­τοπειθαρχία του στο πολύ άνετο καναπέ του.