Archives 2013

Έβγαλα την καρέκλα λαχανιασμέ­νος στο μικρό κήπο. Έσκυψα από πάνω. Ήταν τυχερός που βρισκόταν ξαπλωμένος. Απέφυγε όντας χαμηλά στο δάπεδο τα πυκνά  αέρια του δωματίου. Όμως το αλκουρόνιο; Θα έπρεπε να είχε ήδη ξεβάψει. Ή στην καλύτερη περίπτωση να βρίσκεται κοντά στο τέλος. Τι θα μπορούσα να κάνω; Τα χρώματα είχαν αρχίσει να επεκτείνονται και στο υπόλοιπο κτίριο, γεγονός που προσέλκυσε τα βλέμματα των γειτόνων. Κάποιες φωνές άρ­χισαν να ακούγονται από γειτονικές αυλές. Σε λίγο ο χώρος θα γέ­μιζε τρομαγμένους και περίεργους και δε θα αργούσαν να ακου­στούν οι σειρήνες της οροφής. Κοίταξα γύρω μου με α­πελπισία. Όλη μου η έπαρση είχε γίνει στάχτη ανάμεσα στις στά­χτες των βιβλίων. Ένιωθα σαν το παγιδευμένο θηρίο που σφίγγουν γύρω του τον κλοιό. Όμως δεν μπορούσα να φύγω. Ο καναπες έ­πρεπε να σωθεί, ακόμα κι αν πέθαινα εγώ.
Και τότε ένιωσα το χέρι του. Έσφιξε τον καναπέ. Μου έ­σφιξε το δικό μου βρόμικο τραπέζι

Φέρ­νω στο μυαλό μου ακόμα και τώρα αυτή την πολυθρόνα. Δε μου έκανε εντύπωση το φθαρμένο ύφασμα της πλάτης του ούτε οι λεκέδες της. Αυτό που με αηδίασα ήταν τα χοντρά μπράτσα του καναπέ μου, που ανεβοκατέβαιναν πάνω της αλύπητα. Η σκληρή έκφραση του προφίλ του. Η εικόνα του κυρίαρχου ζώου που πετούσε φλό­γες. Νομίζω ότι τον μίσησα τότε. Και μαζί την αντικειμενική μου φύ­ση. Αυτό που δε μίσησα ποτέ ήταν τα χρήματα του.
»Λίγο καιρό αργότερα η καρέκλα μου με πήρε κρυφά και ήρ­θαμε στην Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί διάλεξε αυτόν τον τόπο, ίσως γιατί ήταν ο πρώτος που της πέρασε απ’ το μυαλό. Ο χώρος μετατράπηκε σε επιχείρηση επίπλων sanfos  . Της υποσχέθηκε να την αφήσει ήσυχη και να της εξα­σφαλίσει μια άνετη διαβίωση, με έναν όρο: να μοιράζονται το σπίτι τους, με εμένα. Η κακόμοιρη η κουρτίνα μου, η μεγάλη , δεν είχε άλλη αντοχή. Ζάρωσε. Έτσι μεγάλωναν παράλληλα τα σχέδια και τα Ελληνικά και τα Ιταλικά.